معماری آمریکایی

من آمریکا نرفته ام.
معماری شهرهای آن را در همین اندازه فیلم ها دیده و کمی هم از فرنگ رفته ها (آمریکا رفته ها) شنیده ام.
اما در همین نزدیکی ما، معماری مهندسین آمریکایی را دیده ام.
آن هم نه در حد یک عمارت و یک بنا، که در اندازه یک شهر، البته اگر بشود نامش را شهر گذاشت با آن همه خانه و مغازه و اداره و سینما و شهربازی و بلوار و خیابان و مراکز خرید و... پایین و بالایی که دارد.
خانه های این شهر کوچک (شهرک) به جای دیوار های بلندِ مرسوم ِخانه های شهرهای مملکت، پرچین کوتاهی از درختچه ها و بوته ها دارند که در نهایت بلندی شان، تا کمر یک آدم می رسد.
این سبک معماری خانه ها، اگر در آمریکا امنیت آفرین است، در شهرک حوالی شهر ما امنیت نیافریده است.
چون امنیت از نگاه ما (ایرانی های مسلمان) دایره اش محدود نمی شود به امنیت ملک و مال.
آدم ها فقط با دست دزدی نمی کنند، چرا که هزارانی را می شود سراغ داشت که با چشم های شان دزد می شوند و این خانه ها اگر ...(اگر) دست دزد را دور کند، با چشم دزد چه می کند؟
مگر آنکه مدعی شویم آمریکایی ها چشم هایشان دزد نیست که آن بحث دیگری است.
.
حریم از زاویه ی دید ما منحصر در مایملک نمی شود.
خلوت آدمی با آنکه ملک نیست، مال نیست، ولی حریم آدم است، البته برای آنها که خلوت سرشان می شود نه آنها که تمام زیر و بم زندگی شان در جلوت است.
ناموس با آنکه سند شش دانگ آن چون ملک و مال به نام ما نمی شود، حریم آدم است...
این خانه ها حریم خلوت و ناموس و... را چگونه امن می کند؟

.

سیدمیثم میرتاج الدینی