هواداری و جامعه دوقطبی

یکی از اصلی ترین سیاست های نظام که بارها توسط رهبری ابلاغ و اعلان شده، سیاست حضور حداکثری مردم در عرصه های متعددی همچون حضور پای صندوق های رأی می باشد.
کشاندن حداکثر مردم پای صندوق رأی-ورای از آنکه چه کسی را مردم انتخاب میکنند- ایجاب می کند که دست اندرکاران نظام، همه توان خود را برای ایجاد یک رقابت به کار گیرند.
ایجاد رقابت هرچند به صورت صحیح و سالم شکل گیرد، قطعا مردم را به طرفدار و به تعبیر دقیق تر، به هوادار تبدیل می‌کند.
متأسفانه فضای سیاسی کشور در چند سال اخیر به گونه ای بوده که مردم هواداری و طرفداری خود را با پایان رای گیری، تمام نمی کنند و پس از اخذ آرا به جای اتحاد و همدلی در مطالبه از مسئول منتخب، به هواداری خود ادامه می‌دهند و مخالفان و رای ندادگان هم احساس شکست کرده و به دنبال انتقام با انواع متفاوت آن هستند.
به همین جهت هواداران خود را مدافع آرا خود دانسته و روی اشتباهات منتخب خود سرپوش گذاشته و تا مرز اغماض از بدی ها و توجیه خیانت ها پیش می‌روند.
.
اینگونه است که برای مثال 24میلیون رای آقای روحانی، 24میلیون هوادار شمرده می‌شوند نه24میلیون مطالبه گر... و به جای آنکه این 24میلیون خواستار عمل به وعده ها باشند آن هم همراه با نظارت دقیق و عمیق، آن افرادی که به رییس جمهور منتخب رای نداده اند، طلبکار می‌شوند و رای دهندگان مدافع و اغماض کننده و توجیه گر.
باید در عرصه سیاسی که مهم ترین جلوه آن انتخابات ریاست جمهوری است، سطح درک به اندازه ای ارتقا یابد که پس از انتخابات هواداری تبدیل به مطالبه گری شده و منتخب مردم احساس کند اگر24میلیون رای آورده این به معنای 24میلیون مطالبه گر است نه24میلیون هواداری که درصورت اشتباه و خدای ناکرده خیانت هم از او پشتیبانی می کنند.
اینگونه آسیب دوقطبی شدن جامعه و نقد مخرب از سوی مخالفین فرد منتخب پدید نخواهد آمد. دو معضلی که هم رهبری نظام و هم دولت های وقت، همواره با آن مواجه بوده اند.
.
پاورقی: یادمان نرود که ما مردم نقش به سزایی در کشور داریم.

سیدمیثم میرتاج الدینی